Desenvolvín un discurso en solitario co baixo acústico. O repertorio inclúe composicións propias e estándares de jazz.

No 2005 fun a Nova York para dar un concerto con Maria del Mar Bonet e Miguel Poveda, atopei o meu primeiro baixo acústico nunha tenda de guitarras. El foi moi maltratado pero eu crin nel inmediatamente. Todo cambiou entón. Non estaba moi contento co material do baixo eléctrico e non estaba a recibir o suficiente do contrabaixo. E sempre tocara a guitarra. Necesitaba outra cousa e ese instrumento encaixaba coa factura.
E dende aquela a miña actividade diaria inclúe tocar/improvisar/compoñer con este instrumento. E é nesta cociña onde naceron todos estes proxectos:

Akixí (2009), La Nit (2012), Inabastable (2014) y So Tender.

Akixí (2009) tivo o segundo título "Bass Solo Opera Prima". E xa era unha recompilación de puras improvisacións e composicións, todas co baixo. O modus operandi consistía en encender a gravadora e tocar (repertorio) ou improvisar ou compoñer. Nese momento chamouno "mergullo no subconsciente". E o obxectivo principal era conectar coas emocións, quizais a música puidese transmitir algo e alguén, escoitándoo, puidese experimentar conexións propias. Non sei se foi demasiado fantasioso pero este xeito de facelo axudoume a afondar na introspección, que é o título da primeira peza.

La Nit (2012) é a colección de música que compuxen para unha obra de teatro coordinada por Pep Tosar: "Un dia d'aquests". Tiñan que ser composicións orixinais. Daquela (2012) levaba anos facendo sesións de baixo en solitario nalgunhas capelas de Lugo (Santa María de Valonga, Airexa, Meira, Penamazada) e este traballo era unha escusa fantástica para concretar todas aquelas improvisacións en pezas (con inicio e fin).

Neste punto, o meu discurso estivo cheo de improvisacións, pezas miñas e pezas doutras. Tamén pasei bastante tempo tocando estándares de jazz pero só por diversión (non estaban conectados co meu subconsciente de ningún xeito...)

Inabastable (2014) son as improvisacións ou, practicamente, podemos chamalas composicións en tempo real, feitas nos días posteriores á morte do pai. Santa música... Moitos artistas estarían no psiquiátrico se non fose por iso. Escribín un diario da experiencia e quizais alguén lle resulte útil.

Tempo despois, con máis horas de voo, atreveime a facer concertos nos que parte do repertorio eran pezas miñas e parte estándar de jazz. A experiencia, porén, non foi moi satisfactoria (para min). Nas miñas propias composicións podía conectar profundamente e o que explicaba tiña un significado transcendental e, se funcionaba, eran grandes momentos. Se agora interponía un blues ou un estándar, parecía espertar do sono e a maxia desapareceu. Foi un reto xestionar isto.

Por iso So Tender. Tiven a opción de non xogar estándares. Pero a gracia foi precisamente atopar o camiño para facelo coa mesma profundidade que as propias composicións. O que pensei foi que era necesario tocar eses temas coma se fosen composicións miñas. Cada peza que toques debe ter unha conexión con algunha emoción ou conxunto de emocións propias, igual que as composicións. E, para chegar ao final, ningunha composición propia nesta obra. Montar o repertorio non foi inmediato, por suposto, pero si moi gratificante.

E, de momento, estou dispoñible para facer concertos en solitario, e o repertorio pode ser só composicións miñas, só estándares de jazz ou unha mestura. Tamén estou dispoñible para engadir conferencias/clases maxistrales para calquera tipo de estudantes de música e/ou de público.